رویا و هدف ما رسیدن به جمع 4 تیم بود و حالا که این را انجام داده‌ایم، به خودمان افتخار می‌کنیم و از این موضوع خوشحال هستیم اما بنده شاید مخالف یکسری صحبت‌های احساسی هستم که شاید در آن به حریفان احترام گذاشته نمی‌شود. در این مسابقات خیلی خاضعانه به نظرم سه مدعی حضور دارند. نظر خاضعانه‌ام را بگویم که سه مدعی دیگر ژاپن، کره جنوبی و استرالیا به خاطر پیشرفت‌ها و زمینه‌هایی که در 25 سال اخیر داشته‌اند و البته مسائل دیگر.

 کت قهرمانی برای تن ما بزرگ است. با توجه به کارهایی که در 8 سال گذشته انجام دادیم، باید همان روند را ادامه دهیم. فروتنانه با کمال خضوع مسیر را ادامه دهیم، چون در درجه اول به بازیکنان گفته‌ام که هر بازی باید بهتر بشویم و تیم ملی را در جایگاه بالاتری نسبت به بازی‌های قبلی قرار دهیم.»

 اما نه. انگار حتی بعد از پیروزی مقابل ژاپن هم از کارلوس کی‌روش می‌پرسند قهرمان می‌شوید، طلسم می‌شکنید؟ این سوالات اما معنای خودشان را نزد منتقدان کی‌روش دارند و آنها که می‌پرسند می‌دانند که چرا این پرسش را با تاکید مطرح می‌کنند. کی‌روش اما آنقدر حرفه‌ای هست که در یک تورنمنت خود را مدعی جلوه ندهد.

 بازی‌های تماشایی ایران، تیم ملی را مدعی جلوه داده اما کی‌روش می‌داند که لازم نیست با ادعاهای بزرگ پیش برود و برای حریفان گردن‌کشی کند اما این سیاست ساده و همه‌فهم در فوتبال ایران جور دیگری تعبیر می‌شود. منتقدان می‌خواهند این کنایه را طرح کنند که کی‌روش وعده نمی‌دهد و توقع ایجاد نمی‌کند. مخالفان کی‌روش حتی بعد از پیروزی جانانه مقابل چین هم می‌خواهند بگویند پیشروی در جام دشوار نیست و بدون جام ایران تیم موفقی لقب نمی‌گیرد. کی‌روش هم این نیش و کنایه‌ها را خوب می‌شناسد.

 برویم نزد برانکو ایوانکوویچ و ببینیم او همچنان دوست دارد بازی پیشین را ادامه دهد یا نه؟ انگار پاسخ مثبت است و برانکو همچنان دوست دارد بازی ادامه پیدا کند.

 آخرین حرف‌های برانکو ایوانکوویچ را در یک همایش تبلیغاتی بخوانید: «چرا باید از قهرمانی ایران ناراحت شوم؟ من ایران را وطن دومم می‌دانم و همیشه برایش آرزوی موفقیت دارم. نه تنها از موفقیت و قهرمانی تیم‌ملی ناراحت نمی‌شوم، بلکه معتقدم اصلا اهمیتی ندارد که چه کسانی ناراحت بشوند یا نشوند. ایران در سال 2004 سوم شد بدون آنکه حتی یک بازی را ببازد.

  آن سال در مرحله نیمه نهایی در پنالتی‌ها باختیم در حالی که داور واقعا ما را نابود کرد. اگر یحیی پنالتی را چیپ نمی‌زد و عادی به توپ ضربه می‌زد، به فینال می‌رسیدیم. ما در گروه ژاپن حضور داشتیم. ژاپنی که بهترین نسل ملی‌اش را داشت و دو سال قبل از آن هم تا یک‌چهارم نهایی جام جهانی بالا رفته بود. در یک‌چهارم نهایی با کره‌جنوبی بازی کردیم که دو سال قبلش چهارم جهان شده بود. با این حال ما بهترین بازی تاریخ جام ملت‌ها را انجام دادیم و در نهایت هم سوم شدیم که این سومی، بعد از سی سال بزرگترین موفقیت تیم‌ملی فوتبال ایران بود.

  در این دوره از جام ملت‌ها ایران در موقعیتی متفاوت قرار دارد. ایران بازیکنان و تیمی دارد که خیلی خوب هستند. 5 الی 6 مهاجم عالی دارد. دروازه‌بان و مدافعانی آماده دارد و اگر بخواهیم آنها را با تیم‌های دیگر مقایسه کنیم، می‌بینیم که کره در افت است، استرالیا هم همینطور. عربستان و امارات و عراق هم در افت و خیز هستند. قطر هم تیمی جوان را در اختیار دارد و در این شرایط منطقی است که انتظار داشته باشیم ایران به فینال برسد.»

 معنای حرف‌های برانکو روشن نیست؟ آسان‌سازی راه تیم ملی برای قهرمانی در جام ملت‌ها چیزی است که می‌توانیم از مصاحبه برانکو برداشت کنیم. مساله اما چیست؟ چرا کارلوس کی‌روش کت قهرمانی را پیشاپیش نمی‌پوشد و چرا برانکو ایوانکوویچ راه را آسان جلوه می‌دهد؟

 همه چیز دیگر روشن است. کوشش کی‌روش برای اینکه بگوید قهرمانی جام ملت‌های آسیا در چنگ ایران نیست البته که رفتاری حرفه‌ای و دقیق است. کوشش برانکو نیز اگر کی‌روش را رقیب خود در حرفه مربیگری می‌داند، معنای شفافی دارد.

  رقابت در ذات این حرفه است و گریزی هم از آن نیست. پنهان کردنش نیز منجر به نیت‌خوانی‌های بدتری می‌شود. همین مصاحبه آخر برانکو این ظرفیت را داشت که دوباره جدلی رسانه‌ای بین او و کی‌روش بسازد و چه خوب که کی‌روش سرگرم مرحله‌ای دشوار در جام ملت‌هاست.

 کارلوس کی‌روش اما با این حرف‌ها کت قهرمانی را نمی‌پوشد و پیشاپیش عکس یادگاری نمی‌گیرد.

  او بازی به بازی پیش می‌رود و این سیاست ساده، دقیق و کارآمدی برای یک تورنمنت است که حتی یک مربی تازه‌کار هم باید درکش کند اما مخالفان یک جریان جذاب در فوتبال می‌توانند همیشه درکش نکنند و همیشه سوالات خود را بپرسند و پاسخ‌های خود را مطرح کنند.

 آنها خبر ندارند که از یک جریان تماشایی در فوتبال ایران کناره گرفته‌اند، انگار که از فوتبال و لذت‌هایش استعفا داده باشند.